Na nowo

Za oknem deszcz,

Ta szara rzeczywistość

smutna i przygnębiająca,

taki właśnie jest mój świat.

Jestem jak kundel

błąkam się po uliczkach,

szukam szczęścia, wchodząc wśród ludzi,

lecz oni mnie nie chcą, omijają z daleka.

Czy ktoś mnie przygarnie?

Potrzebuję miłości.

Wyję, lecz odpowiedzi brak,

mój Pan mnie opuścił.

 Tułam się w czarnej przestrzeni...

I nagle, blask!

Świat kolorów nabiera,

serce z betonu się uwalnia

oddech coraz szybszy

Oczy spotkały się w prostej linii

przygryzam wargi,

podchodzi…

Łapie mnie za rękę i prowadzi,

prowadzi mnie przez życie,

poznaję wszystko na nowo

szare uliczki – pocałunki nasze,

deszcz pachnie erotyzmem.

Dłonie nasze się splatają,

ludzie są nieważni,

czuję szczęście.

Jeśli ktoś mi to odbierze,

zwiędnę jak róża.

Ale wiem, że on zostanie,

bo też jest jak pies,

potrzebuje miłości

i kocha mnie bardziej niż samego siebie.

Maryśka R.

Mam nadzieję, że wiersz się spodobał, trochę nad nim siedziałam. Czy też tak macie, że pisanie na blogu was odpręża? Bo ja tak. Niekiedy czuję się lepiej wypisując tu moje uczucia, niż jak się komuś zwierzam. Taki paradoks. :)

Czekam na szczere opinie, ostatnio mało weny we mnie, bo w moim życiu trochę nudno. Chciałabym w końcu przeżyć coś szalonego, więc czekam z niecierpliwością na wakacje. Jeszcze 2,5 miesiąca. Przede mną trudna decyzja STUDIA. Najgorsze uczucie, kiedy nie masz zielonego pojęcia co chcesz dalej w życiu robić. :(

No to czekam na wasze komentarze.

Miłego dnia. :*