Wodospad płynie z błękitu patrzenia,
oblewa ciało niczym jesienny deszcz,
nieszczęścia spadają jak liście z drzewa
pokrywają serce goryczą.
Popatrz przez szybę
zobacz moimi oczami
widzisz ludzi cieszących się szczęściem,
chwilę potem…
ktoś odbiera im uśmiech,
to nieład świata stworzony przez nas.
Musimy żyć, kłamać by przetrwać.
Tak ładnie wyszło. :)
Właśnie tak... w dzisiejszym świecie trzeba się zasłaniać kłamstwem, żeby przetrwać.
OdpowiedzUsuńWiersz jak zawsze cudowny :) Pozdrawiam.
Tak to prawda musimy udawać że jesteśmy szczęśliwi, by nie ukazywać innym że coś nie gra... To smutne że mamy XXI wiek a nadal nic się nie zmieniło może jedynie na gorsze. Kocham te twoje wiersze obserwuję i zapraszam do mnie http://pyziowyniszczycie.blogspot.com
OdpowiedzUsuń